Umut

işte başlıyoruz. yapabileceğime eminim. hem bunca katı çıktıktan sonra kısa yoldan atlamayıp da asansörle aşağıya inmek olmazdı. binanın terasındaki korkuluklara yaslandığımda aklımdan geçen tek şey Sarah'nın kehribar rengi gözleri ve onlarla ahenk içinde olan uzun altın sarısı saçlarıydı. hiç aklımdan çıkmıyorlardı ki zaten. onsuz bu sefil hayatıma devam etmektense Filatiron binasının tepesinden atlayıp hayatıma son vermek Sarah'ı sevmekten sonra bu hayatta yaptığım en iyi şey olur gibi gelmişti ilk düşündüğümde. peki buna hazırmıydım? ölünce tüm acılarım bitecek miydi? neden atlamak için bu binayı seçmiştim? aniden bu lanet binanın lanet korkuluklarına yaslanmış yıldızlara bakarken ne kadar kararsız ve umutsuz olduğumu farkettim.