KÜÇÜK ADAMIM(askıda)

Güneş yağmurun bardaktan boşalırcasına yağdığı bir günde, kaldığı yetimhaneden 18 yaşını doldurması nedeniyle yaka paça kapı dışarı edilir.
Bir de aynı zaman da en yakın arkadaşını geride bırakmanın ve kalacak bir yeri olmamasının sıkıntısı da üzerindeyken, aklına gelebilecek en son şey bu yağmurda, yetimhanenin önünde bir arabanın ona çarpması olurdu herhalde.
Ama zaten Güneş’in çektiği sıkıntılar bitmek bilmiyordu, elindeki kolyeye dört elle sarılmıştı. İçindeki vanilya kokusuna ihtiyacı vardı. Geçirdiği hafıza kaybı nedeniyle küçük adamını unutup ona çarpan adama âşık olacağını hiç düşünmemişti.

Yıllar sonra ona duyacağı öfke ve nefret yüzünden hayatının tamamen değişeceğini de. Bilemezdi.

''İnsanların mutlu olmak varken, mutsuzluğu seçmesi çok saçma''
''Tıpkı benim öleceğimi bile bile senin olmayı seçmem, seni bırakmamam gibi''

Günden güne daha da bağlanıyordum ona. Küçük adamımdan başka kim böyle hissettirmişti ki şu zamana kadar? Ben aşık olamazdım. İmkansızdı. Hayatta imkansızları başaran çok az ve sayılı kişiler vardı değil mi? Rüzgar'da onlardan biriydi.
''seni bana çeken bir şey var. Büyü mü yapıyorsun? Ne yapıyorsan kes artık şunu Güneş'' dedi kollarını belime sararken. Ne yani siniri sadece ben iki mızmızlandım diye geçmiş miydi?
''ne yani, şimdi sen bana kızgın değil misin?'' dedim şaşkın suratımla büyüleyici gözlerine bakarken. Bir süre daha sarılmasını sürdürürken alnımdan öpüp geri çekildi ve parmaklarını parmaklarıma kenetledi.
''bana baktığında ben kendimi unutuyorken sana sinirim falan kalmıyor sayende'' dedi sahte sinirle ama açık açık beni çok sevdiğini de dile getiriyordu.
''seni seviyorum'' dedim ve dudaklarımızın arasındaki mesafeyi ben kapattım.