Ποτέ ως τώρα...

"Ποτέ δεν αγάπησα κάτι περισσότερο από τη μουσική. Ποτέ ως τώρα...
Σε κανένα όνειρο της, ούτε στα πιο τρελά της δεν φαντάστηκε η Λουΐζα πως θα μπορούσε να βρει την αληθινή αγάπη. Το πάθος της βρίσκεται στα πλήκτρα του πιάνου και τις χορδές της κιθάρας, και το μόνο συναίσθημα που θύμιζε αγάπη και οικειότητα ήταν σε μια αίθουσα μουσικής. Ποτέ δεν πίστευε ότι θα ζούσε μια ιστορία αγάπης τόσο δυνατής ή τόσο μαγευτικής σαν εκείνης των ταινιών, πόσο μάλλον τόσο κοντά στο στοιχείο της. Η κάθε της μέρα ήταν η ίδια επανάληψη ενός κομματιού που είχε μάθει άπταιστα στο πιάνο και δεν κουραζόταν να παίζει. Μια μέρα όμως, μια συγχορδία θα αλλάξει τη ροή της μελωδίας και αυτή αποτυπώνεται στο πρόσωπο του μελαχρινού Άρη με τα καστανά εκφραστικά μάτια και το παιχνιδιάρικο χαμόγελο που θα αναταράξουν τον ομοιόμορφο κόσμο της..