Çaresiz

çok kızıyordum kendime ve ne kadar kızarsam da fayda etmiyordu.kendime kızıyordum çünkü elimden sevgilimi alan kıza karşı koyamadığım için ve beni o kıza değişen şerefsiz ama hala sevdiğimi düşündüğüm eski sevgilim rüzgara okkalı bir tokat atamadığım için kızıyordum işte kendime.her zaman üzülen ve ezilen taraf olan ve çaresizce yeni bir umut bekleyendim ben . herşeye rağmen sevmenin ve sevilmenin paha biçilemez Bir mutluluk olduğunu düşünürdüm ben.işte ben buydum her zaman yeni bir umut ışığı bekleyen ve bulamayan sonunda çaresizce odasında tek başına ağlayan zavallı gece ..
-acaba gece umut ışığını bulabilecek mi ?