Miłość według wilka ✓

Reads 81,986
Votes 3,938
Parts 35

Reads 81,986
Votes 3,938
Parts 35

- Chyba już - powiedział w końcu, kciukiem lekko głaszcząc moją wargę. - Boli?
         - Może troszkę - przyznałam schrypniętym głosem. Odchrząknęłam. - Dziękuję.
       Wpatrywał się w moje usta. Nie byłam w stanie zaprotestować, gdy jego twarz była coraz to bliżej mojej. A gdy nasze usta się spotkały... Przeszedł przeze mnie prąd podniecenia i pożądania, jakiego jeszcze nigdy wcześniej nie czułam. A był to prosty, delikatny pocałunek.
       Zaskoczyłam samą siebie. Oddając pocałunek. Jemu chyba spodobało się to, że nie jestem obojętna i przejechał ostrożnie językiem po mojej wardze, a ta w natychmiastowym tempie przestała tak bardzo boleć.
         - Brian - szepnęłam, kładąc dłoń na jego karku i wplatając palce w jego loki. 
       Przedłużył pocałunek, a przez mój umysł nie przetoczyła się chociażby jedna myśl, aby zaprotestować. W końcu jednak skończył pocałunek, a ja westchnęłam błogo w jego usta.
         - Widzisz? - spytał z uśmiechem. 
       Zdziwiłam się.
         - Co?
         - To dowód na to, że zakochani nie potrzebują nieustannie rozmowy - przypomniał swoją tezę.All Rights Reserved

czarownica dlanastolatkow legenda magia niebezpieczeństwo paranormalne przeznaczenie romans strach tęsknota uzależnienie wilk śmiech

Table of contents

- Chyba już - powiedział w końcu, kciukiem lekko głaszcząc moją wargę. - Boli?
         - Może troszkę - przyznałam schrypniętym głosem. Odchrząknęłam. - Dziękuję.
       Wpatrywał się w moje usta. Nie byłam w stanie zaprotestować, gdy jego twarz była coraz to bliżej mojej. A gdy nasze usta się spotkały... Przeszedł przeze mnie prąd podniecenia i pożądania, jakiego jeszcze nigdy wcześniej nie czułam. A był to prosty, delikatny pocałunek.
       Zaskoczyłam samą siebie. Oddając pocałunek. Jemu chyba spodobało się to, że nie jestem obojętna i przejechał ostrożnie językiem po mojej wardze, a ta w natychmiastowym tempie przestała tak bardzo boleć.
         - Brian - szepnęłam, kładąc dłoń na jego karku i wplatając palce w jego loki. 
       Przedłużył pocałunek, a przez mój umysł nie przetoczyła się chociażby jedna myśl, aby zaprotestować. W końcu jednak skończył pocałunek, a ja westchnęłam błogo w jego usta.
         - Widzisz? - spytał z uśmiechem. 
       Zdziwiłam się.
         - Co?
         - To dowód na to, że zakochani nie potrzebują nieustannie rozmowy - przypomniał swoją tezę.

35 parts