-RUHUNUN CENAZESİNİ KALDIRMIŞ BİRİNİN BEDENİNE SİLAH DOĞRULTMAK GİBİYDİ HAYAT...
Küçük bir kaçamağın sonucuydum, yetimhane kapısına bırakıldığımda 1 aylık bile değildim, kaybedecek bir şeyi olmayana risk almak kolaydır, doğduğu andan itibaren kaybetmiş birinin yapabileceklerinin eseriyim ben.
Pişman değilim yaptıklarımdan, "Yine yapar mısın?" Deseler; "Yaparım." Derdim. Bu dünyada hiç kimse öksüz ve yetimin vebalini alamaz, Yaradan'a çok yalvardım sesimi duymadı, hepsine tek tek, bizzat ben cevap verdim.
Yaratıcı onların başına zebani değil beni verdi, hepsinin üzerine cehennem ateşi gibi düştüm. Dar ettim evlerini, işlerini ve hayatlarını. Şimdi içim rahat bir şekilde teslim ediyorum ruhumu.
Hey, duyun sesimi! Zenginden alıp fakire verdim, umudu olmayana umut, imkânı olmayana imkân yarattım, asıl suçlu ben değildim, sizin zihniyetinizdi suçlu olan. Bu dünyadan bir "NEFES" geçti, gitti!
Hayal kurmayı uzun süre önce bıraktım, çünkü benim hayalim olamazdı;
"BİR KAYBEDENİN HAYALİ OLAMAZDI..."
Çok istediği bölümü kazanmak için çok çalışmış ve sınav sonucunun açıklanmasını büyük bir sabırsızlıkla bekleyen genç bir kız.
O çok beklediği sonucun açıklanacağı günün gecesi, sadece eğitim hayatını değil, tüm yaşamını etkileyecek olaydan bihaberdi.
⏳
"Ben seni tanımıyorum," dedim, soğukça.
"Tanıyacaksın," dedi, sakince. Konuşma tarzında beni rahatsız eden bir şey vardı. "Daha çok zamanımız var."