Yağmur Misali

“İnsanlık ölmüş be!” dedi genç kız kaldırımda otururken birazdan hayatını kurtaracak kahramanının arkasından.Bilmiyordu, bilseydi söylemezdi zaten. Ama ne fark eder. Sonuç olarak onun da hikayesinin bir kahramanı vardı artık. Ve de en önemlisi,artık onun da bir hikayesi vardı.

“Amma sakar kız!” dedi adam az önce tanıştığı kızın arkasından.Yeni tanışmışlardı ama ikisi de birbirini tanıyordu önceden. Tek fark kızın siciline kadar araştırdığı Baran Bahadır’lının bu adam olabileceğini aklının ucundan bile geçirmemesiydi. Adam direksiyonu daha da sıkı kavradı.Neden kızın gözleri gözünün önünden gitmiyordu. “Saçmalama.” Diye fısıldadı kendi kendine. Sebebini bile bilmeden takip etmesi emredilen kızın hayatını kurtarmıştı. “Unut gitsin.” Dedi kendine bu defa. “Ben değil de başka biri takip etsin onu.Uğraşamam kimseyle.” Kendi kendini kandırıyordu halbuki, bal gibi de istiyordu.
♥ ♥ ♥
“Çıkar mısın odadan ? Birazdan kahramanım gelecek ve beni nasıl kurtardığını anlatacak. Bu odadaki tek fazlalık sensin!” dedim parmağımı gözüne gözüne sallayarak. Bir yandan da kapıyı kontrol ediyordum.Sabırsızlıkla yanağımı şişirip hemşireye döndüm. “Hemşire abla ne zaman gelir kahramanım ?” dedim. Kaşlarını kaldırıp odadaki vicdansıza baktı. “Yavrum kahramanın zaten burada.” O an dünya durdu. Yelkovan akrebe sinsice sırıtıp olduğu yerde kaldı. “Yok Artık!” diyebildim sadece.Vicdansız dediğim insan benim hayatımı kurtarandı. Kulaklarıma kadar kızardığıma eminim.