Aşkın Son Dansı

Hastalıklı duygular... Belki çaresizlik, belki nefret, belki de hırs. İçinde bulunduğum mekan oldukça yabancı fakat karşımdaki kehribar rengi gözler oldukça tanıdık. Doğrudan bana bakıyorlar. Bedenim o bakışlar altında, baskıya dayanamayıp binbir parçaya ayrılıyor; kırılıyorum. Düşüncelerim benden uzaklaşıyor. Aklım işlemeyi bırakıyor, düzenli çarkların hışırtısını duyamaz oluyorum.

Sadece duygulardan ibaretim. Bedenim hareketleniyor durdurmaya çalışıyorum fakat vücudumun üzerindeki hakimiyetim oldukça kısıtlı; parmak uçlarıma yükseliyorum. Bulunduğum yerde bir kez zarifçe dönerken bir el, belime bir sarmaşık misali dolanıyor. Tıpkı bir robot gibi başımı çevirdiğim zaman kaçmaya çalıştığım gözler yine beni etkisi altına alıyor. Tehlikeli bakışlarla gözlerimi süzüyor. Gözlerimdeki korku kıvılcımları beni aşarak onun gözlerine ulaşıyor. Gözleri yumuşayarak dudaklarıma düşüyor.

O an geri çekiliyorum. Çarklarımın sesi tıpkı yeni çalışmaya başlayan bir uçak motoru gibi birden ve gürültülü bir şeklide tekrardan duyuluyor. Kafamda sirenler acı verici bir şekilde çalmaya başlıyorlar. Düşüncelerim, "Kaç, kurtar kendini!" diye bağırıyorlar. Zihnimin içinde büyük bir fırtına kopuyor, her taraf darmadağınık. Dizlerimin üstüne çöküyorum. Ellerim kafamı sarıyor, sesleri susturmak istercesine fakat hiçbir şey bu eziyeti sonlandıracak kadar kuvvetli olamaz. Ya da olamayacağını sanıyordum...

Bir çift dövmeli kol sarıyor vücudumu; sıcaklığı hissediyorum, kokuyu. Sonra her şey bulanıyor ve ses her şey son buluyor. Sadece biz kalıyoruz. Bir de " İşte sen artık tam burdasın, evinde" diye fısıldayan kalbim...