UMURSAMAZ

Çığlıklarım bomboş olan sokağı doldururken öfkeyle bağırdım.

"Hey, ne yaptığını zannediyorsun sen!"

"Zannetmiyorum tatlım, buna gerek kalmıyor." Nefesi tenimi yakmıştı.

Korkuyordum. Sokağın zifiri karanlık olması daha da korkmama sebep oluyordu.
Gözlerim boş sokakta yardım edebilecek birilerini arıyordu. Her ne kadar olmadığını bilsem de...
O sırada bir arabanın far ışığı gözlerimi doldurdu. Ellerimi hareket ettiremediğim için başımı ters tarafa çevirdim.
Bir kaç saniye sonra araba anahtarının çıkarılma sesi ve kapı sesi geldi.

O anda ellerimi sımsıkı kelepçeleyen kişi beni aniden bıraktı ve koşmaya başladı.
Olduğum yere yığılıverdim.
Daha sonra arabanın sahibi dizlerinin üstüne çömeldi.
Gözlerimi açacacak gücüm yoktu.
"İyi misin sen?"
Ah, o ses...
"Beni duyuyor musun?"
Yine cevap veremeyince beni kucağına aldığını hisettim.