Hiçbirimiz karanlıktan çıktıktan sonra aydınlığa alışamayız. İşte Güneş ' de Furkan ' ın gölgesinden çıkınca böyle sersemledi. Teninde aradı soğukluğu bir o kadar da şefkati. Kaybettiğini anladı içini ısıtan asıl güneşi. Yalnızlığı tattı ilk kez bu kadar derin, ilk kez bu kadar çaresiz hissetti kendini.
Zaman geçti, günler ,haftalar ve en sonunda tekrar gördü esmer teninin kendi beyaz teninden bile daha fazla ışık saçtığını.
Kahverengileri mavileriyle buluştu, dudaklarıysa dudaklarıyla...
Kokusunu çekti içine,büyük ellerini tuttu küçük elleriyle. Son kez haykırdı kalbi "Bırakma tekrar ne olur "diye. Bekledi çıkmasını kelimelerin dolgun dudaklarından. Onun yaptığı tek şeyse, kenetleyip ellerini yürütmek olmuştu
yanında ...
-TÜM HAKLARI SAKLIDIR-