Çok normal gidiyordu işte hayatı. Kendini, sevdiklerini, tüm herkesi her şeyi çok seviyordu. Bir babaannesi vardı ki, melek yüzlü. Onu o kadar çok seviyordu ki ona her sabah yumurta kaynatır cebine koyar kızıma götürecem diye yaşlı başlı haliyle hiç bıkmadan kilometrelerce uzaklardan yürüyerek gelirdi. Kucağına alırdı öperdi. Kokardı sanki bir daha göremeyecekmiş gibi.... Sarılırdım sımsıkı ona... Neden herkes gibi o da yumurta yerine çikolata, cips, vs gibi şeyler getirmezdiki...