karanlığa batmış bir kız kendisi gibi karanlığa batmış birini nasıl kurtarabilirdi? Uras beni kendine yavaş yavaş çekiyordu. Ve ben farketmiyordum. İkimiz de karanlıktan korkuyorduk. Bu gülünçtü. Çünkü ikimizde karanlığın ta kendisiydik. Umutlarımız vardı içimizde. Her gün ölen. Ve bu umutları kimse diriltemezdi yeniden. Biz yaşıyor muyduk? Yoksa yalan mıydı her şey. Umut kokan karanlığımda boğulurken bunları düşünüyordum işte... "Ben çaresiz kalıyordum umutlarımın yanında..." ****************************************************************************************************Todos los derechos reservados