Ne gerek vardı yokluğuna...

aşkın tarifi zordur. Bazılarına göre bulunmaz bir nimet, bazılarına göre ise göz yaşı ve kederden başka birşey değil. benim içinde oyle;
acı çekiyorum, çok acı çekiyorum cunku. acaba aşk acı çekmek miydi?

Aslinda yavaş yavaş korkularimdan bile korkmayi öğreniyorum.
Hayallere, düşlere sığınıp onlarla avunuyor, küçük mutluluklara, hayata dair geçici heveslere sığınıp gulumseyebiliyordum.....
geride bırakmıştım bütün huzunleri, yasanmislari, ertelenmisleri..
yürüyordum ardıma bakmadan kendi yolumda. Geçmişin izleri bazen takılıyordu ayaklarima. Ama ben aldırmadan yürüyordum ışte..

Bu sevdaya da bir hikayesini koymuştu hayat yıllar öncesinde, bende çaresizce boyun eğmistim ona....