KARANLIK

Çok küçüktüm . Annemin masallarına alışmış küçük bir kız çocuğuydum . Tek hatırladığım annemin
başında masal okurken tiz bir çığlık ve mutlu son deyişiydi . O gün hayatımın en mutsuz ve çaresiz
günüydü. Sahiden her hikaye mutlu sonla mı biter? Bana hala masal gibi geliyordu yaşadıklarım.
Annem mutlu son deyince bitecekmiş gibi. Ama benimki mutlu son deyince başlamıştı. Oyuncak
bebeğime sarılıp doğruldum :

- Anne , kalk yatağına yat. Yerde yatma üşütürsün.

Nasıl bilebilirdimki öldüğünü usulca üstünü örttüm . İşte sonrası karanlık...