Δεν σου έχει τύχει να έχεις νευριάσει, απογοητευτεί τόσο πολύ που αρχίζεις να κατηγορείς τους γύρω σου για τις πράξεις σου; Δεν σου έχει τύχει να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα λάθη σου δίχως να τα εχεις κατανοήσει; Αυτό συμβαίνει και στη ζωή της Ιζαμπέλας. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας. Ξεχνάμε πως οτιδήποτε κάνουμε είναι επιλογή μας. Αυτό αναλύεται στη παρούσα συμβολική μου ιστορία. Ελπίζω ο καθένας να τη μεταφράσει όπως θέλει και να γίνει μέρος της δικής του πραγματικότητας..
«Έκτωρ» η φωνή μου αδύναμη, είχε σπάσει. Μου είχε λείψει, η καρδιά μου χτυπούσε τώρα πιο έντονα.
«Πριγκίπισσα μου, γιατί υπομένεις αυτό το μαρτύριο;» τα μάτια του μίλησαν γεμάτα αγάπη και συμπόνοια.
«Τι εννοείς;»
Και τότε μου εξήγησε, ήταν η στιγμή που που τα μάτια μου βούρκωσαν, που χαμογέλασα και έκανα το τελευταίο βήμα στο κενό.
Περιεχει βίαιες σκηνές, διαβάστε υπό την δική σας ευθύνη ?
Σε ένα ήσυχο χωριό, η Αναστασία ζει ήρεμα με τον πατέρα της και το μαγαζί τους. Όμως η ησυχία διακόπτεται από ένα μυστηριώδες πλάσμα που εμφανίζεται ξαφνικά. Φόβος, αγωνία και απρόσμενα τρυφερά συναισθήματα μπλέκονται στη ζωή της. Το τέρας μπορεί να κλέψει κάτι παραπάνω από την ασφάλειά της... ίσως και την καρδιά της.