Δεν σου έχει τύχει να έχεις νευριάσει, απογοητευτεί τόσο πολύ που αρχίζεις να κατηγορείς τους γύρω σου για τις πράξεις σου; Δεν σου έχει τύχει να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα λάθη σου δίχως να τα εχεις κατανοήσει; Αυτό συμβαίνει και στη ζωή της Ιζαμπέλας. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας. Ξεχνάμε πως οτιδήποτε κάνουμε είναι επιλογή μας. Αυτό αναλύεται στη παρούσα συμβολική μου ιστορία. Ελπίζω ο καθένας να τη μεταφράσει όπως θέλει και να γίνει μέρος της δικής του πραγματικότητας..
«Έκτωρ» η φωνή μου αδύναμη, είχε σπάσει. Μου είχε λείψει, η καρδιά μου χτυπούσε τώρα πιο έντονα.
«Πριγκίπισσα μου, γιατί υπομένεις αυτό το μαρτύριο;» τα μάτια του μίλησαν γεμάτα αγάπη και συμπόνοια.
«Τι εννοείς;»
Και τότε μου εξήγησε, ήταν η στιγμή που που τα μάτια μου βούρκωσαν, που χαμογέλασα και έκανα το τελευταίο βήμα στο κενό.
Περιεχει βίαιες σκηνές, διαβάστε υπό την δική σας ευθύνη ?
σε γνώρισα στο σκοτάδι κάτω από το φως του φεγγαριού , ήσουν άγριος μα ταυτόχρονα όμορφος τόσο που νόμιζα ότι έβλεπα τον θεού του έρωτα μπροστά μου. τα κατάμαυρα μάτια σου με κοίταξαν και εγώ ανατριχιασα ολόκληρη . Ηρεμία ηχούσαν στα αυτιά μας αλλά φασαρία υπήρχε στις καρδιές μας . Σε μισώ , μα πάνω από όλα μισώ τον εαυτό μου δεν μπορεί να σε να σε ξεπεράσει δεν μπορεί να σε μισήσει. Εσύ με έμαθες να ζω και με εκεί που ζούσα με σκότωσες και τελείωσες την ζωή μου .