Bir insan nerden bilebilir ki onca zaman sabırla beklemenin mutluluğu ömür boyu süreceğini düşünüp, sadece 2 gün sürmesini...
2sene = 2gün 'müydü. Bu muydu eşitlik. Yoksa bu muydu kaderimiz.
Onunla beraber kurduğum hayaller gerçekleşse yeterdi aslında. Bilemiyorum...Sanırım gözleri beni etkiledi. Ya da belki gülümsemesi. Sebebini bilmiyorum ama bazen tek bir kişinin eksikliği,diğer herkesi anlamsız kılıyor. Onun eksikliğini şarkıların sözlerini dinleyip geçirmeyi deniyorum her gece;ama onunla beraber olmayı istiyor "sol tarafım". Müziksiz hayat hatadır ama onun sesi:
Bir ses...
En fazla ne kadar özlenir?
Ne kadar hasret kalınır bir sese?
Sesini duymazsam ölçekmişim gibi.
Peki özlenen özlettiği kadar özler mi? Gel diyemiyorum,ama öylece umutlarla bekliyorum. Her an,her yerde, her zaman sanki yanımdasın her nefesimde
(MELEĞİM...)
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."