- Reads 82
- Votes 3
- Parts 1
Ongoing, First published Jun 18, 2015
En kötüsü de, öldürmeyen acılardır... Saat sabahın 10:00'nu idi, sıçrayarak bulunmuş olduğum yatağımdan kalktım. Saçlarım dağınık bir vaziyetteydi. Elimle yüzüme bir kaç su çarpıştırdıktan sonra aynanın karşısına geçtim. Alt kattan annem; " Buğu! uyan artık. " diye çıkışıyordu. " Uyandım! " dedim, boğazımı yırtarcasına. Üzerime serin tutacak, çiçekli böcekli elbisemi geçirdim. Saçımı topuz yapıp aşağıya indim. Annem; " Bu halde mi dışarı geleceksin? " dedi, birde dışarı mı çıkacaktık? " Ne varmış halimde? " dedim kızgınca. Daha fazla oyalanmamak adına arabaya binişimizi sergiledik. Kaza yapmamız bir kaç dakikamızı almamıştı, tek yönlü şeride giren babam sayesinde iki yüz gündür ailesizdim...All Rights Reserved
Table of contents
1 part
Sign up to add BarAşkım to your library and receive updates
or
You may also like
You may also like
