KARANLIĞIN UFUĞU

nefes nefese koşmaya devam ettim.Arkamdan gelip gelmediklerini konrol edip tüm gücümle koştum.Evlerin arasından koşarken köşeyi döndüm, dönmemle bir kol bileğimi kelepçe gibi sarıup kendine çekti nefes nefese gözlerimi kapatıp yutkundum , yakalanmıştım. Gözlerimde bekleyen yaşlar zamanı gelmiş gibi tek tek akmaya başladı
" sessiz ol! " şaşkınlıkla gözlerimi açıp buğulu gözlerimle gece kadar uçsuz bucaksız olan gözlerine baktım
"s-sen! " dedim öfkeyle, yine yüzünde o donuk ve sert ifade yerini koruyodu
" senin yüzünden buradayım ben " diye bağırdım ve tüm gücümle ittim " s-sen orda neler yaşadım haberin var mı? " ittiğimde yerinden kımıldamayışını görmezden geldim.Hayvan gibi güç vardı
" sence benim olan bir yerde ,benim haberim olmadan bir şey yapabilirler mi? " karlarımı kaldırarak ona baktım
" sana senin gibi olmak istediğimi söyledim , senin pisliklerine bulaşmak değil " diye birazdaha sakin konuşarak ona anlaşmayı hatırlattım.
" aptal ! " bir anda kükreyek üzerime geldi, geriye doğru kaçtım ama duvar daha fazla imkan vermeden arkadan kucakladı " benim gibi olman için benim yaşadıklarımı yaşamalısın" kafasını bana doğru eğerek gözlerini gözlerime dikti " buradaki seni bulucam" dediklerinden hiçbirşey anlamıyodum. Kalbimde hissettiğim eliyle titrek bir nefes aldım " buradaki gerçek sen olucaksın, yapıcam " laflar dudaklarından benden daha çok kendine verdiği yemin gibi çıkmıştı. Gözlerimi elinden alıp gözlerine diktim kafası bana yaklaşmaya devam ettikçe nefes alamadığımı hissettim .Nefesimi kesen yaklaşan dudakları mıydı yoksa laflarımıydı....

ilerleyen bölümlerden bir spoiler...