"Bradley... Hoe kan ik je hier in hemelsnaam voor bedanken?" "Dat hoeft niet. En geloof me, we zien elkaar snel weer. We praten dan wel weer verder." "Maar... Brad, ik probeer je te begrijpen." Hij zet een scheve grijns op. "Dat lukt je niet. Ik leg het je later misschien nog wel eens uit." Ik kantel mijn hoofd en kijk hem niet begrijpend aan. Lachend kijkt hij mij aan. "Dag Jonne." Grinnikt hij. Hij draait zich om en loopt weg. De straat over en voor een steegje blijft hij staan. Hij draait zich nog een keer om en steekt zijn hand op. Verward zwaai ik terug. Hij gaat het steegje in en ik kijk hem na tot hij uit het zicht verdwenen is.