Çaresizlik içinde yaşadığım mutluluk

Uzun zaman geçmişti görmeyeli
öyle mutsuzdum ki o güne kadar , onu görmediğim günler acıya çığır açardı yüreğimde.
Bir anda önüme çıktı ,eve gidiyordu, adım adım takip ettim,her adımda aşkına yürüyordum adeta. Yüzünü görmüştüm asıktı.herhangi birşeyden Sıkılmış gibiydi . Ama ben dünyanın en mutlu insanıydım onu görmüştüm , gözlerimin anlamını öğrenmiştim bir kez daha , Ona bakmak için vardılar.
Tam sokağına girerken bağırmak istedim , ismi ne güzel de yakışırdı dilime.
Cesaret edemedim , öyle kötü oldum ki, seslenemeyecek kadar zordaydı nefesim,
hatırlarmıydı gözyaşlarımı ?
Gittikten sonra susarak durdum saatlerce ,
aklımı yalpalayan sorularla ,
gördüğümemi sevinsem ?
bağıramıyacak kadar çaresiz kaldığımamı ağlasam ?