PERUK

Her insan acı çeker. Kiminin acısı fazla, kimininkisi ise daha azdır. Ama hissettirdikleri aynıdır. Acı çektiğimizde içimizde olan o berbat his, hiçbir şey yapmama isteğimiz.. Peki ya ağlayınca? Geçer mi o canınızı ölümüne acıtan yaralar? Sadece vücudumuzdan sıvı mı kaybederiz yoksa? Peki ya ağlama, hıçkırma seviyesine gelmişse? O zaman daha da güçlenmez miyiz? Yada zavallı olduğumuzu düşünüp kendimizi daha da mı hırpalarız? Sonrasında gelen uyuma isteği hafif bir tebessüm yaratır, yaşlı gözlerimizin yanında.. Uyurken düşünmeyiz, yormayız kendimizi, acılarımız aklımızda değildir. Muhteşem bir şey değil mi? Ama uyanınca geçmez o acılar. Hayatın devam ettiğini anlarız belki. Ama acı hep kalır. Belki de uyku sadece erteleme mucizesidir. Ama sonuçlarına katlanmak gerekir. Uyanınca o acıların daha sert bir darbeyle bize vuracağını.. Ömrümüzün sonuna kadar uyuyamayız değil mi?

"Keşke kanser, kanser olup ölse."