Uslanmamış Hayat

Ben masum çocukluğumu bile yasayamadan, hayattan bıkmış , nefes almaktan sıkılmış, tabiri cayisle daha 17 imdeyken 70 inde ölmeyi bekleyen yaşlı teyzeler gibi solup giden ama tüm bu hislerinin gerçek sorumlusu olmayan birisiyim .Başkalarının keyiflerini bozmaması icin kullanıp kenara atılmış bir ruhu yaşlı bir genç kızım.
Hayata küsmek , depresyona girmek, her ne kadar olağan bir şey gibi dursa da bunun çevremde bana yakın durmaya çalışan yığınla insanın arkamdan çevirdiği işlerle oluşması , gerçekten can sıkıcı bir şey.
Normalde olması gereken şeyler vardır yahani doğal olan şeyler. işte onları bile yasayamadan ölüp gidicem tek korkum bu. Çünkü bana gerçek manada ruhsal açıdan yardımcı olacak kimse yok.
Başkalarının yapmaktan sıkıldığı seyleri yapmaya can atan birisiyim. Pardon birisiydim . Artık bunları düşünmeye bile enerjim kalmadı.
Tek istediğim biraz özgürce beni seven insanlarla vakit geçirmek. Hani normal olan şeyler. .
Ama bunun icin cabalamaya ne enerjim kaldı..