Adım adım peşimden gelen kimsesizlik hiç bu kadar can yakıcı olmamıştı. Gözyaşlarımın yanaklarımı yakarak aşağı süzüldüğünü fark ettiğimde özür dilemek için çok geç kaldığımı anladım. Sokakta tek başımaydım, sessizdi ama korkmadım. Hiçbir şey beni korkutamazdı, kaybedecek bir şeyim kalmamıştı. Geriye kalan tek umudum, beni öldürmeyen bu şeyin, beni güçlü kılmasıydı...All Rights Reserved
1 part