Benim hikayem, kişiliğimle harmanlanmış ruhların hikayesi... Benim hikayemde maarif kolejinde okuyan yetenekli çocuklar var. Şımarık insanlar yok, küçük yaşta hayat mücadelesini tadan bedenler var. Aşkın her şey olduğunu ve aynı zamanda olmadığını bilen insanlar var. Kızlar güzeller, bunu biliyorlar ancak kusursuz değiller, farkındalar. Sivilceler, ödevler, alınan kilolar onların da sorunu. Erkekler, arabalarına atlayıp villalarına gitmiyor, yazları çalışıyorlar. Kızlar, onlar için çiçek demek soldurmak istemiyorlar. Bu hikayede bir kimsesiz var. Bu hikayede aşkı öğreten biri var. Bu hikayede aşktan korkan iki kişinin aşkı var. Bu hikayede hayat değiştiren sofra bezi var. Bu hikayede sen varsın, kendinden parçalar bulacaksın. Bu hikaye, tüm insanlığa adandı.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."