Kapıdaki Sarışın

~Hikaye Tanıtımı~

Her zamanki yerimize doğru yürümeye başladım. Ta ki birine çarpana kadar. Ben tam bana çarpana bağıracakken o bilindik mavi gözler gözlerimle buluştu. Mavi gözlere karşı zaafım vardı. Çattığım kaşlarım normale dönerken yüzümde şaşkın bir ifade oluştu.

Kendime geldikten sonra iç sesim konuşmaya başladı. Çocuğa niye öküzün trene baktığı gibi bakıyorsun?! Bir kendine gel artık yoksa bu çocuk sana hayatta bakmaz. Sana boşuna salak demiyorum.
Zaten sen salak diye diye sonunda salak oldum.

"İyi misin Tuğçe? Pardon yürürken görmemişim. "dedi endişeli bir sesle. Eğer Evrensel konuşmaya başlamasaydı sanırım ben böyle kendi kendime konuşmaya devam edece- dur bir dakika o benim için endişelenmiş miydi? Hayır. Hayır! HAYIR OLAMAZ!! Kitaplarda çocuk kıza çarpıyordu ve kavga ediyorlardı ve kitabın en sonunda da mutlu olup evlenip çocukları oluyordu yada kitabın sonunda sevgili olarak ve mutlu olarak bitiyordu.

Yani şimdi kavga etmediğimiz için biz sevgili olamayacak mıydık? Ben içimden üzülmeye çalışıyordum ama o bana böyle tatlı tatlı bakarken bile üzülemiyordum ki. Sonunda ona bir cevap vermem gerektiğini hatırlayarak konuştum. "Yok ya bana bişey olmadı zaten olamaz da çünkü ben taş gibiyim. Yani taş derken sağlam, bana bişey olmaz anlamında söyledim yani. Yoksa eğer sen diğer türlü anladıysan öyle değil yani. Aslında sanırım biraz taş gibiyim ama ben siz erkekleri bilmiyorum tabi beni öyle görüyorsanız ben onu bilmem. Ya, ben yine çok fazla mı konuşmaya başladım, yoksa bana mı öyle geliyor? Evet! Saçmalamaya başladım sanırım ben gitsem iyi olur çünkü Alp beni bekliyordu da. Neyse ben gidiyorum o zaman."dedim saçmalama kotamı fazlasıyla aşarak. Ne zaman bana konuşsa işte bende böyle saçmalıyorum. Kim bilir benim hakkımda neler düşünüyordur.

~Başlama tarihi: 10/08/16~

~Tüm haklar Tuğçe'de saklıdır