Her insan hata yapardı. Özellikle normal insanlar geçmişinde basit hatalar yapmışlardı. Yanlış kişiye güvenmiş, yanlış kişiyi sevmiş, yanlış zamanda yanlış yerde bulunmuşlardı. Ve bende hata yapmıştım. Ama yaptığım hatanın kaynağının çok derinlerde olduğunu biliyordum. İçimden kesip atmak istediğim şeyin asla ulaşılmayacak yerlerde olduğunu biliyordum.Neden bu kadar kendime soru sorup , bu soruların gidişatını başka bir soruya veya çıkılmaz bir cevaba yönlendiriyordum ki .
Yanlışlıklar ve sorunların ardından , herkesin güçlü olarak tanımlandırdığı, o başarılı kişi benim. Kendimi yazmaya ve müziğe öyle kaptırmıştım ki , çevremdeki kişilerin bana yapmak istediği planları anlamadığımı anlayacak kadar dışarıdan öyle kaptırmış gibi gözüküyordum . Saçmalık .
Her bir notanın farklı bir ses tonu olduğu gibi her bir sözcüğün de insanda ki yeri kişiden kişiye değişebiliyor değil mi ? Kendi ritimlerimin veya yazılarımın arasına girmeye çalışan kişiler sizleri çok iyi anlayabiliyorum dostum .
*Bölümleri yazıyorum fakat eklemesini sömestr da yapacağım hikaye bitmiş veya kenara atılmış felan değil bilginize*
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."