GEÇMİŞTE KALAN

Aylardır kendimi bu odaya kapatmıştım. Kimseyi yanıma almıyordum. Sadece bebeklikten beri tanıdığım Hiranur yanımdaydı. Neden mi? Çünkü, ben bir katildim. Tecavüze kalkışan üvey babamı öldürmüştüm. Pişman mıydım? Biraz. Peki perişan mıydım, mahfolmuş muydum? Evet. Tam 7 ay önce bir katil olmuştum. İşte o perşembe günü hayatım bitmişti benim. Polisler peşimdeydi, her an bulunabilir ve hapislerde çürüyebilirdim. Dışarıya adımımı bile atmıyorum ama bazen hap aldığım kişiyle buluşuyordum o da sadece hap için. Tanımıyordum, adını bile bilmiyordum adamın. Şimdi ise yeniden çıkacaktım. Küçük dolaptan siyah pantolon, siyah tişört ve siyah hırka çıkarıp giydim. Evet, her zaman siyah giyinmeliydim hem bu rengi benim hayatım gibi simsiyah , hem de saklanmam için iyi bir seçimdi. Hırkamın fermuarını çektim ve hırkanın şapkasını takarak görünmez hale getirdim kendimi. Krizim başladığında yola koyulmuştum bile. Haplarım bitmişti ve ben kendimi şuan ölümün eşiğinde gibi hissediyorum. Allah herkesi kahretsin! Yanımda olanları bile istemiyorum. Siktirip gitsinler. Tenha sokağa girdiğimde her zaman ki yerinde adamı gördüm. Adını bile bilmiyordum. Ama umrumda mı? Tabiiki de hayır! Bu haplardan ne kadar kurtulmak istesem bile daha fazla bağımlı oluyordum. Adamın önünde durduğumda direkt parayı uzattım ve hapı vermesini bekledim. Ama o yüzüme donuk bir şekilde bakakalmıştı. Ben ne olduğunu anlamadan birden;

- Sen?!

demişti. Ve o andan itibaren bu adamın daha önce hap aldığım adam olmadığını farketmiştim. Geçte olsa...