KARANLIK

Karanlığım sonsuzdu benim,
Güneşim hiç doğmayacak gibi.
Her tarafım karanlıktı benim, sanki hiç aydınlanmayacak gibi.
Bedenim uyanıktı ancak ruhum uyanamayacağıbir rüyaya girmişti.
Ben hep yalnızdım.
Karanlıktan korkardım ben ancak,
Tek dostumda karanlıktı benim.

"Deniz...Deniz senin gözlerin gibi masmavi, saf, temiz, sakin Deniz senin gibi. Arada Rüzgara sinirlenir. Rüzgarda sinirlenince eser denize. Deniz bunun altında kalmaz hemen dalgalarını çıkarır, meydan okur Rüzgara. Biri sinirlenince ikisi bir bütün olur hayata beraber kızarlar.

Kum... Kumlara tane tane birbirine barışık herbirtanesi. Hiç küsmezler,Kardeşlere ayrılık yakışmaz. Yine sen gibi, hani herkezle barışıksın ya.

Güneş... Ah o Güneş hep parlak. Hiç sönmez ışığı hep aydınlıktır. Hep umut bekler hayattan. Hep güler hiç somurtmaz aynı sen.

Taşlar gökyüzü hepsi böyle hepsi sen gibi,
güler yüzlü,
umtlu,
barışçıl,
hepsi bir bütün. Aynı senin gibi,
hep böyle güçlü kal olur mu?"