
"Tüm umudumu yitirdim. Bu lanet yaşamımın düzeleceğine dair en ufak bir inancım kalmadı. Ama atıyor. Aptal kalbim hala atıyor. Söylesene nasıl atıyor hala kalbim?" derken ağzımdan bir hıçkırığın daha kaçmasına izin verdim. Aramızdaki mesafeyi kapatarak kulağıma doğru eğildi. "Demek ki hala bir yerlerde umut var, Eylül. Şu beklediğin Kurtarıcı, belki hemen yanı başındadır. Nereden bilebilirsin ki?" diye fısıldadı. "Ve de ağlamayı kes. Ağlamandan nefret ediyorum. Sana hiç yakışmıyor." diye ekledikten sonra evden çıktı. Gülümsedim. Kurtarıcım. Sahi nerelerdeydi o?All Rights Reserved