UFKU VEDA

Yalnızlığı, hüzünle harmalanmış konuşmalarda unutmak ister bazı insanlar. Kalplerindeki boşlukları farklı hayatların hüznüyle doldurmak isterler.

Bazıları da hayallere tutunarak yaşamı tatlı kılarlar. Gerçek olmadığını bilseler de yalnızlığa zerre yakın olmayan hayallerde bulurlar mutluluğu.

Bu iki çeşit insanın aynı olan bir özelliği vardı : Yalnızlıktan kaçmak

Ikisi de yalnızlığın her halini görmüş ve yaşamıştı. Yalnızlığın kollarından çıkmak için çırpınıyorlardı. Lakin her ikisi de ne korku sarmaşıklarından ne de yalnızlığın kollarından kurtulabiliyorlardı.

Hayallerini birgün bile olsa gerçek olmasını dilerken O'nunla tanıştı yalnız adam. İlk defa güvenebileceğini düşündü birisine.

Ancak her ne kadar emin olsa da beyninin ücra köşelerine attığı şeyin gerçekleşmesini istemiyordu. Çünkü biliyordu ki güven, aşk ve mutluluğun UFKU VEDAYDI.