KAYIP

bölüm 1
Yoruldum.İçimde her ne varsa kurtulmam lazım.O yüzden şuanda tam da buradayım.Ben 20 yaşındayım herkes gibi hayallerim var yinede küçük hayaller ,olabilecek hayaller.Önceliğim mutlu olmak..Herkes çok yabancı.Ben bile kendime yabancıyım da nedense sürekli maske takar haldeyim.Benim bir adım var ama o bile yabancı bana.Kendime bu aralar kayıp demeyi tercih ediyorum.Belkide geçicidir bu umarım da öyledir çünkü eski beni özledim.Belkide yalnızlıktan dır bu ama bilemem.
14.07.2015
Yine başka sıkıcı bir iş günü.Şu anda bodrumda bir cafede çalışıyorum para biriktirmek için .Aynı zamanda kışları adana da üniversite okuyorum.Burada zamanımın çoğu kasıntı ve kendini beğenmiş müşterilerle uğraşmakla geçiyo.Cafe ye benden bir hafta sonra gelen biri var onunla aynı bölümde çalıyoruz baya tatlı biri iyi de anlaşıyoruz adı ezgi ama hala tam samimi olamadık ondan hala öğlen yemeğini yalnız yiyorum.En nefret ettiğim şey yemeğimi tek başıma yemektir .8 dakikada yemeği yiyip kalktım tabağı bulaşıkhaneye bıraktım en sevdiğim kurabiyelerden de aldım.İki koca kurabiyeyi ağzıma deptim kendi kendimi eğlendiriyorum işte yanağım büyüdüğü için komik geliyodu,tam koridorda yürürken ağzım o halde ezgi geldi karşıma.Heyecanlı şekilde'' naber ''dedi suratında o harika enerjik gülümsemesiyle.Ağzım dolu tabi o haliyle tebessüm ettim dışarı da biraz kurabiye püskürttüm.Ardından hemen yuttum.Tabi ezgi gülme krizine girmişti formamız siyahtı ve kurabiyeler biraz üstündeydi.O güldükçe ben gülüyodum herkes bize bakıyodu ama umrumuzda değildi.Kendimize gelince gel sana cola alıyım dedim antredeydik zaten.Personel masasına oturduk bugunde kimse yoktu.Onun yemek yemediğini öğrendim meğerse o da yalnız yiyemiyormuş.Bugüne kadar da hep evden kek getirmişte yemiş.Sanırım bundan sonra beraber yeriz.Biraz konuştuktan sonra tekrar işe koyulduk.Sandı