''Hüzün ile korku arasında mekik dokuyordu ruhum. Ama yine de ikisinden birine ait değildi.Sanki meçhul bir benliğe bürünmüştü, içinde kendini arıyordu inatla. Tuttuğu ışıkla kendine ait bir his arıyordu. Yoktu. Bu benliğe yalnızca hüzün ve korku hüküm sürüyordu. Kafasını kaldırdı ve göğe baktı. Ağlamaya hazır bir çocuk gibiydi gökyüzü. Gri ve bulutsuzdu.Sizce gökyüzü, ruha ayna olur muydu? ''All Rights Reserved