Anılar unutulmaz..

Yıl 10 mayıs 2014. Zeytinin düzelediği parti. Okul başkanıydı. Ayrı arabalarda gitmek zorunda kaldık. İnince yüzüme bile bakmadı. Babam geldi gözümün önüne annemi bırakıp gittiği zamanlar. O da her davete tek girerdi. Babamın çok işleri olurdu. Zeytin de öyle yaptı. Herkes çift çift girdi. Ben tek tek... Ama her zamanki gibi çok yakışıklı. Evet bu adam iyiki benim adamım dedim. Yanıma öyle çok gelmedi. Oturmadı bile düzgünce. Ama ona yakışır davranmalıydım. Sessizce izledim salonda gezişini. Sonra arkadaş "efulim" şarkısı çaldı. Beni dansa kaldırdı zeytin. İlk dansımız. İlerde de daha çoklarının olacağını düşünmüştüm. Olmadı, olamadı. Elini tutarken, gözüne bakarken kalbim çarpardı. Eğildim kulağına
- iyide hayatım bu şarkıya dans edilmez ki :)
- önemi yok boşver. Dedi sadece.
Ortada ikimiz dans ediyoduk. O siyah takım elbise bense beyaz dantel elbisem. Tam bir gelin damat. O adamı çok seviyodum. Sevgim yetmedi. Gitti. Öyle güzel gitti ki ben gidişine bile hayran oldum. Kimse bu kadar kalarak gidemezdi.
Bir şarkı insanı alıp götürüyor işte. 1 yıl öncesine. Ve o zamanların gelmeyeceğini bilmek kanatıyor insanı. Yakıyo, kavuruyo. Giderken bana "biz ateş ve suyuz. Birbirimizi yakarız, kavururuz." Demişti. Oysa birlikte yanmak güzeldi. Aşk ateşiyle yanmak güzel. O kendi için sadece beni yakmayı tercih etti ve gitti.
Gitsin. Anılar kaldı bana. Hatırladıkca üzüldüğüm, güldüğüm anılar.
Gitsin. Hoş gitsin...