Ben mutluydum, hep mutluydum... Ta ki annem ve babam beni yapayalnız bırakana kadar. Benim doğmamı sağlayan o iki insan ben daha on yaşındayken, evden gittiler. Kendimce hep düşündüm neden diye. Bir cevap bulamadım. ❤❤❤❤❤❤ -Şey ben özür dilerim. -Dikkat etsene kızım. Daş olduğu kadar da uyuzmuş kendisi. -Asıl sen dikkat et. Özür diledik işte başka ne istiyosun. -Bela mısın kızım?. Özür dilediysen kaybol burdan -Ben ne kadar belaysam sen de o kadar uyuzsun. -Ya kızım bi git işine. -İsmini, soy ismini, ev adresini verirsen giderim. Ah bide telefon numaranı. -Sen erkekleri böyle mi tavlıyosun?. İlk önce çarpıp, sonra da ismini, soy ismini, ev adresini, ve telefon numarasını isteyerek mi?. -Birincisi seni tavlamıyorum. İkincisi sanane ve üçüncüsü hala bir cevap vermedin. -Vermeyi de düşünmüyorum. Neyse baş belası, benim işlerim var ve bu işlerim senden çok daha önemli. -Vermessen verme uyuz kas yığını ve benim de çok önemli işlerim var. Umarım bir daha görüşmeyiz. ❤❤❤❤❤❤