Saniyeler kıvam kazanmıştı, birkaç saniye bile birkaç saati içinde barındırıyordu.Onların ölüm haberini öğrendiğim o ilk saniyeden beri geçerliydi bu.Uzun yıllar görmemiş olmama, ona karşı hissettiğim nefret duygusuna rağmen abime sarılmak, mideme aldığım darbenin acısını hafifletiyordu.Duygusal anlamda yaşadığım bu acı muhtemelen mazoşistliğime baskı yapacak, ve fiziksel acıyla harmalanacaktı. *** Mazoşist bir kız, her sevdiğini teker teker kaybederken, bu sonsuz acıyla hayatta kalabilecek mi?