Üşürsen Sarıl Bana

Yalnızlık soğuktur. Kendisine alışan kişiyi buzdan kanatlarının arasına alarak dış dünyadan korumaya çalışır. Ama bu kanatlar esir aldığı kişiyi dondurarak her gün biraz daha güçlü olmaya zorlar.
Ve gün gelir her yalnızlık tehlikeye düşer. Kanatlarının altına aldığı kişiyi oradan çıkarmak için biri çıkar gelir. Güven en tehlikeli düşmanıdır yalnızlığın. Kişinin kalbi güvenle doldukça yalnızlığın kanatları biraz daha erir.
Kanatların tamamen erimesi için son bir şey kalır. Sarılmak... Sarılınca karşıdakinin kalbi kalbine dokunur. Kalbin donan bütün kısımları erir ve o sonsuz soğuk o an kaybolur. Sıcak kollarıyla size sarılan kişi son buz kalıntılarını da yok eder.
Her zaman iki seçenek vardır. Ya güvenli kanatlardan vazgeçip sarılmayı seçersin ya da o kanatların altından çıkmaz kendini yalnızlığa teslim edersin.
Ben seçimimi birinci seçenekten yana kullanmıştım. Ama onun yalnızlığının kanatları zamanla duvara dönüşmüştü. Güven vermek veya sarılmak yetmeyecekti...