Bazen bir romanın sayfasını defalarca kez okur, bazen bir karaktere aşık olur, onlarla yaşar; onlarla ölürüm. Kafamın içinde durmadan konuşanları... Boğarım gözyaşlarımda...
Koşarım bazen, nefessiz kalana kadar. Beni üzenlere bildiğim tüm küfürleri sayarım utanmadan... İçimdeki bu kin, bu öfke beni boğar çoğu kez. İnsan olmayı unuturum, kendini insan sananlara karşı..
Kendi kendime konuşup kulaklarımı tıkarım insanlara ben.
Tıkardım...
Onu tanıyana kadar...
İmkansızlıklarla doluydu burası. Aşk imkansızdı belki de sadece... Yasaklar vardı. Düşmanlar. Yitirilen umutlar. Bir köşeye sinmiş kaybolan ruhlar...
Yasaklı cennetin avuçlarımdan kaybolmasıydı belki de...
"Tercihin ne?"