Ruhumun Kanatları

Biz, nefes alıp vermeyi yaşamak sandık.
Oysa ki hiç yaşamadık, ölümü hissedene kadar.
Kabusları güzel birer rüya sandık, kötülüğün pençesinde karanlıkla boğulana kadar.
O sıcacık yataklarımızı mezar sandık, gözlerimizi o ziftli kuyuda açana kadar.
Şefkat dolu bir annenin elinden çıkan yemekler yerine, koğuşlarda uçuşan tozlarla bastırdık açlığımızı.
Gözyaşlarımızla susuzluğumuzu dindirdik bir gün biteceğini hiç düşünmeden.
Gözlerimizi kapattık ve yarının o temiz hayalini kurduk, geçmişin paslı prangalarıyla kuşandığımızı bilmeden.
Ve bu günü umut dolu yaşadık, yarının biraz daha koyu renk paletleriyle boyanacağını bilmeden.
Biz, eski kokusunun sindiği o roman kitaplarının birinde yok olmayı seçtik. Hikayemizi bitirmek için savaştık ve aslında hiç başlamadığımızın farkına vardık.
Biz bir hikaye yaratmadık. Bir çok hayatın döndüğü o sarı, kirli, yırtık sayfaları birleştirip, kendi hikayemizi yaşıyormuş gibi yaptık.
Ve düşmanı dost sandık, tıpkı bize benzeyen, aynadan bize bakan katran yüzleri.