Kayıp Cennet

Eskiden mutluluk ve huzur en yakın arkadaşlarımdı benim ,
Hiç yalnız bırakmazlardı beni,
Hep benimlelerdi .
sonra ne mi noldu ?
Küstüler bana.
Beni karanlık derin bir kuyuya bırakıp terk ettiler.
Zamanı geldiğinde bu kuyudan çıkıp onları bulacakmışım bunu onlar dedi bana,
ama ne zaman?
Bilmiyorum.
Şimdi ise korku en yakınım,
Ondan başka arkadaşım yok artık.
Ama alıştık birbirimize,
Aramızda bir bağ oluştu,
Kabullenemediğim bir bağ.
Belki de bu bağı oluşturan acılardı.
Korku ve acıyla oluşan bir bağın,
Bana mutluluğu ve huzuru getireceğini nerden bilebilirdim ki...