Kalbindeki duygular kendini öldürmeye yetiyordu da artıyordu bile. Ölmekten daha acı olan şey ise ölmeden ölmendir aslında. Kalbindeki duygular ona yabancı geliyordu belki de ama böyle yaşamaya alışacaktı. Ya da alışmayacaktı. O işte şu an her şeyi bitirecekti sadece. Herkesin istediği olacaktı. Şu tetiği çektiğinde gerçekten ölecekti. Ama kalbindeki azap dinecekti. Böyle düşünüyordu o harap genç. Küçük köpek yaraları içinde sokakta ölmüştü o an. Küçük kız çocuğu toprakların bir kısmını mezarın üstünden alıp kavanozun içinde saklamıştı yetimhane görevlileri onu götürürken son kez babasını izlemişti o an. Yaşlılar son çaylarını yudumlarken dışarıya çıkmışlar havanın güzel olduğunu iddia ederlerken yağmura yakalanıp huzur evi yöneticileri tarafından azara maruz kalmışlardı o an. Dünya dönüyordu işte öyle ya da böyle. Harap olmuş yıkık genç son ninnisini mırıldanmıştı dilinde. 'Daha dün annemizin kollarında yaşarken şimdi okullu olduk sınıfları doldurduk.'