Bir Yaprağın Cesedi

Saat geceye yaklaşıyordu. Geçen bir yıl içinde saat kullanmaktan nefret eden ben aldığım bu saate dakika başı bakar olmuştum. İçimde her zaman taze duran ürkütücü bu his şimdi daha da bürümüşken, odamı aydınlatan şimşeklere gözümü bile kırpmıyordum. Beni ürküten ne lodoslu havaydı ne de odamda yalnız oturmam.
Gözlerim kapanıyordu ama zihnim bir o kadar uyanıktı. Her şimşek çaktığında küçük bir çocuktum. Babam yanımda duruyordu. Hiç olmadığı kadar sağlam çelikten bir zırhı vardı. Gözlerinin bana deyişi saçlarımı kıyamadan okşayan elleriyle birdi. Korkmamam gerektiğini söylüyordu. Anlattığı masallar beni bu dünyadan uzaklaştırıyordu. Ben zaten korkmuyordum. Lodoslu havaları yeni hayallerim için seviyordum. En rahat uykularım babam ve masallarıyla en
huzurlu gecelere dönüşebiliyordu.
**
Yataktan irkilerek uyandığımda saat üçe geliyordu. Hava durulmuştu fakat içimdeki ürkütücü gölge daha da büyümüştü sanki. Yatağımdan doğrulup cama yöneldim. Camın eşiğine oturdum, geceyi izliyordum. Kendimi daha fazla görüyordum bu karanlıkta. Sadece iyi bir şeyler olmasını istiyordum. Bu senemin her şeyden daha güzel olmasını diliyordum geceden.