ŞAİR VE FAHİŞE

O vefasız bir adamdı herkesi kendinden aşağı gören biriydi. Nedense bir kendisi herkesten üstündü ve emindi ki herkes onu alt etmek istiyordu. Aslına bakılırsa bunda da haksız sayılmazdı çünkü o bir deha idi. Şiir dehası idi. Kadınlar ondan öyle bir etkileniyordu ki anlatmak mümkün bile değildi,dolayısıyla kelimeler kifayetsiz kalmaktaydı.
O annesini çok severdi. Küçükken geceleri annesi uyumadan önce ona şiir okumuştu masal yerine,belki de şiir yazma tutkusu buradan gelmekteydi kim bilir. O, kadınları hiç sevmezdi, aslında severdi her erkek gibi, sevdiği kadın türü vardı,tarifi şöyle idi:
Gökyüzündeki yıldızlardan akan ışık gibi parlayan kadınları ve
bir de kadının pırlanta gibi güzelini severim.
Hayatını oradan oraya giderek sürdürmeye kararlıydı kahramanımız. Ama nerede, ne zaman onu ne bulacağı hiç belli olmayacaktı. Şairimiz bir maceraperestti. O yüzden aklı nereye eserse oraya gidiyordu.
Aslına bakarsanız şairlerin normalde çok parası yoktur. Peki onun durumu nasıldı?Onun da öyleydi, ama annesi yeni ölmüştü, ona bir ev kalmıştı, kafası dağınıktı,yas tutuyordu,hayatta hiç bir şeyi kalmadığını hissediyordu. Maalesef ki onun bir dostu da yoktu. Dolayısıyla nereye kadar beş parasız şiirle ve insansız hayatını sürdürebileceğini de pek bilemiyordu. Sadece barda son demine kadar cebinde kalan son parasıyla içiyordu hepsi bu!
Dışarıda yağmur başlamıştı. ..Yağmurda yürümeye karar verdi. Nereye gittiğini bilmeden öylece sallanıyordu sanki. Bir adama çarptı.
Adam "hop hemşehrim" dedi
Sinan farketmedi bile. Şair yürüdü,alabildiğine yürüdü. Uçsuz bucaksız bir yerde çıkmaz sokağa girdi.