Umudun Işığı

“Ben hala buradayım,”dedi yüzümü elleri arasına alırken. ”Yanındayım.Seni yalnız bırakmayacağım.”
Burnumu çektim.Göz yaşlarım dinmiyordu.Boğazım o kadar çok ağrıyordu ki zar zor konuşuyordum.”O öldü,”diye fısıldadım. ”Benim yüzümden öldü.”sanki başka kelime bilmiyormuş gibi hep aynı şeyleri tekrar ediyordum
“Hayır,”dedi bir elini yanağımdan çekip elimi tutarken.”Sen hiç bir şey yapmadın.”
Derin bir nefes alıp diğer elini de yanağımdan çekti ve elimi tuttu.”Bak ben buradayım tamam mı?Her zaman senin yanındayım.Yaşadığın şey tarifsiz bir acı,bunu biliyorum.Belki senin yaşadığın acıyı senin gibi hissedemem ama bunu seninle paylaşabilirim,acını paylaşabilirim.”
Güç vermek istercesine ellerimi sıktı.”Hayallerin vardı senin.Daha onları gerçekleştiremedin.Hepsini birlikte yapacağız.İyileşeceğiz.Seni iyileştireceğim.Birlikte yeneceğiz zor günleri.Hem sen demiyor muydun;Benim umutlarım var ve sen o umutlarımın ışığısın,diye?”
Burukça gülümsedi.Bir elini elimden çekip gözümün önüne düşen bir tutam saçı kulağımın arkasına itti.Saçlarımı düzelten elini yüzüme yerleştirip baş parmağı ile yüzümü okşadı.
“Hala öyleyim;Senin umutların var ve ben o umutların ışığıyım.”