UYANIŞ

Güneş önümüzdeydi ve hızla batıyordu.Gökyüzü ve bulutlar turuncu ve kırmızı renklerle ahenk oluşturmuştu.Güneş Manş Denizi'nde yansıyordu ve denizin dalgaları sahili dövüyordu.Rüzgâr bulunduğumuz tepeye vuruyordu ve beraberinde saçlarımız arkamıza doğru dalgalanıyordu;ılık bir hava tene vuruyordu,artık yaz yerini sonbahara bırakıyordu.
"Tüm bu yaşadıklarımızdan sonra" dedi Eleanor yeşil gözleri ile ufka bakarken,"Nasıl hayatımızı sürdüreceğiz? O günleri nasıl unutacağız? Eski günler hâlâ hatrımda.Köyümüz...Tepe...Ormanlar ve kuşlar ve en ön önemlisi kayın ağacımız..."
"Kayın ağacımız..." diye tekrar ettim onunla beraber,bana baktı ve gülümsedi.
"Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.Zamanın bile kapatamayacağı yaralar vardır ve onlar kalbimizde kalacak Hector.Ancak hayatımız devam ediyor.Sabaha doğru,Gün doğduğunda atlarımıza bineceğiz ve bir daha buralara gelmemek üzere evimize döneceğiz.Uzun bir yolculuk bizi bekliyor."
Gözünden bir damla yaş aşağı doğru aktı.Onun kalbini neyin acıttığını,neden hüzünlü olduğunu biliyordum.
"Artık gitme zamanı geldi." dedi,sesi titrekleşmiş ama umudunu yitirmemişti.