Gecenin karanlığında,dar sokaklardaki soğuk rüzgarın yapraklarını uçurması gibiydi onun içi!Boştu onun içın herşey,varla yok arasında bir yerdeydi o,bir kalbi vardı ama hissetmiyordu.Attığından bile şüpheliydi.Benliğini kaybetmişti adeta,karanlık bir ormanda kendini bulmaya çalışıyor sadece kurumuş ve kök salmış sarmaşıkların arasında gibi hissediyor kendini ,bağırmak istiyor dili tutulmuş,koşmak istiyor ayakları güçsüz,görmek istiyor fakat gözleri kapalı,bir umut istiyor beklemekten yorulmuş...!Böyleydi işte o,hayata inanmayan insanlardan hoşlanmayan biriydi.İnsanların bencil olduğunu düşünür hep bu yüzden kendinden bile utanıyor.Piyano çalmayı çok seviyor müziğin ritmine kulak veriyor ruhunu alıp götürüyor uzaklara kalbini hissettiği yere gitmek istiyor karanlığın içindeki aydınlığı görebilmek için...
çünkü o Melani
O siyah beyaz değil,grinin elli tonu!
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."