Büyümek ne kötü… Her şey siyaha dönüyor. Mavi gökyüzünü bulutlar kaplıyor. Dondurman daha ilk ısırıkta yere düşüyor. Ve en önemlisi ağlayamıyorsun. Masumiyet göz yaşların olmuyor artık. Hiçbir şey şaşırtmıyor, güldürmüyor. Elinden kaçan balonlara o kadar da üzülmüyorsun artık. Hayatında eksilenler sadece kayıp oyuncakların da olmuyor. İnsanlar kayboluyor hayatında, insanlar. Sen eksiliyorsun, dünya artıyor. Dünya arttıkça sen azalıyorsun. Çocukluğunsa birkaç eski fotoğrafta saklı. Ve anahtarın da yok. Tekrar açamıyorsun o sandığı. Her ne kadar istesen de yine çocuk olamıyorsun. Bir kere büyüdün ya artık elma şekeri yiyemiyorsun. Yesen de o tadı alamıyorsun. Her şeyin tadı kekremsi, her renk gri. Giydiğin renkli elbiseler bile koyulaşıyor. Mavi giysen de için kara… Huzuru yağmurda buluyorsun. Bulutlardan kaplumbağa, ejderha yapamıyorsun. Salıncakta ne zaman sallansan hüzün çöküyor. Kim iterse itsin göğe yükselemiyorsun çocuk kahkahalarınla… Ne yaparsan yap! Çocuk olamıyorsun yeniden…All Rights Reserved