Εισαι η ανασα μου...

Δεν αντεχω αλλο μεσα σε αυτοους τους τοιχους. Θα τρελαθω! Νιωθω μια ενοχληση, εναν πονο. Περα απο τα σωλινακια στην μυτη και τον καρκινο στους πνευμονες! Εδω και 3 χρονια μεσα σε αυτο το νοσοκομειο εχω μπουχτισει..ελαχιστος κοσμος με επισκεπτετε πια, οι φιλοι μου με εγγατελειψαν η κολλητη μου εφυγεε εξωτερικο για σπουδες, τηλεφωνει που και που γιια να δει την κατασταση μου αλλα τιποτα το σπουδαιο. Οι γονεις μου ασχοολουνται με την επιχειριση και δεν ασχολουνται μαζι μου, οχι οτιι το εκαναν ποτε μιας και μοναχοπαιδι μεγαλοσα με ντανταδες. Μονο ο "αδερφος" μου ο αγαπημενος μου κολλητος Daniel και η νοσοκομα μου η Deina ενδιαφερονται για μενα. ειναι καθε μερα εδω γιια μενα ενδιαφερονται και με αγαπανε οπως και εγω φυσικα. Ομως παρολο που ειναι διπλα μου σχεδον συναιχια υπαχουν στιγμες που νιωθω τοσο μονη! σαν ενα κενο στο στηθος μου! Ολα αυτα σκευτομαι κοιττοντας το ασπρο ταβανι του δωματιου μου. Ξεφυσω και γυρναω στο πλαι..ψιθυριζω μια προσευχη και μετα δειλα κλεινω τα ματια μου μην ξεροντας αν θα ξυπνισω το πρωι η οχι...