داستان واقعی زندگی من

حدودا ساعت دوازده، یک بعداز ظهر بود که زنگ مدرسه خورد و یه نفس راحت کشیدم اه اصلا حوصله نداشتم دلم میخواست برسم خوونه و به مامان زنگ بزنم دلم واقعا برای صداش تنگ شده بود..دیشب مامانو برده بودن بیمارستان دوباره حالش بد شده بوود..خیلی بد..مامان سرطان داشت و لی خیلی زیبا و قوی بود..کیفم و برداشتم و اروم اروم پله های مدرسه رو اومدم پایین..وای صبرکن...یه لحظه وایسا...این صورت چقدر آشناس..مامان تویی باورم نمیشه..وای موهاشووو..اومدی دنبالم....با صدای یکی از بچه ها که چرا جلو راه وایسادی به خودنم اومدم و..ادامه دادم..اون حالاحالاها اونقدر خوب نمیشه که بیاد بیرون..بیاد دنبالم و تا خونه اونقدر دم این مغازه ها نگهش دارم تا برام بستنی بخره..خیره به آسفالت قدم میزنم..تنها کاری که میتونم بکنم اینه که سرطان بگیرم تا وارد بخش سرطانی ها بشم...هنوز بچه ها رو میدیم که دست در دست ماماناشون میرن خونه..آخه یکی نیست بگه چرا مامان من؟؟؟ از خدا دلگیرم...چرا من باید تنها برگردم....رسیدم خونه ی مامان بزرگ...آخه مامانم به خاطر مریضیش یه مدته اینجاس ماهم چهارتا وسایل بردیم و یه مدته اینجا میخوابیم..