Karanlığımdaki Aydınlığım

Yağmur yağıyordu. İlk önce o muhteşem toprak kokusundan anlamıştım bunu. Daha sonrada tenime değen soğuk yağmur damlalarından. Ben ıslanmayı seven biriydim. Şemsiyeye ihtiyacım yoktu. Bu yüzden karanlığımda ıslanarak yürüyordum. Islanmak bana özgür hissettiriyordu. Karanlığa tutsak birine özgür hissettiriyordu daha doğrusu . Her yağmur damlası sanki beni başka bir şehire götürüyordu. Yağmurun yere deydigi anda çıkan ses, en güzel müzik oluyordu benim için. O hışırtılar her defasında bana farklı bir hikâye anlatıyordu sanki. Yağmurun toprakla birleştiği andaki o eşsiz koku , burnumda keskinleşirken içim huzurla doluyordu. En az zemin kadar ıslanmama sebep olan yağmur , dahada şiddetlenmişti. Bense ıslanmanın verdiği özgürlük duygusuyla yavaş yavaş ilerliyordum , yağmurun sesinden başka bir ses duyulmayan sokakta. . Taki duyduğum korna sesine kadar. İşte şimdi onca ses arasındaki sessizlik bozulmuştu...

(3. Bölümden alıntı)

© Tüm Hakları Saklıdır.