Yanlız, sessiz ve mutsuz bir kız. Ama bir o kadarda kötü. İnsanların yaralarını deşmeyi hiç olmadığı kadar çok seviyor. Kırıyor onları. Ağlatıyor.Sonraysa susuyor hemen. Bazen konuşmuyor. Ben yaptım diyemiyor. Sen suçlusun da. Susmak bazen bütün sözlerden daha etkili gelir ya. Çok konuşasın gelir ve konuşacak çok kelimen vardır ama o anı anlatacak iyi bir kelime ne aklında ne de dünyada vardır. İşte o vakitlerde sustum hep ben. Daha doğrusu susmak zorunda kaldım. Konuşamadım. Bi hastalıktı benimkisi. Hayatımın sonuna kadar benimle kalacak ve hiç eksilmeyecek. Kendimi arafta gibi hissediyorum. Keşke herkes gibi normal bir hayatım olabilseydi. Keşke her gece bana ne olduğunu hatırlayabilseydim...